Μια πολύ ενδιαφέρουσα, ανατρεπτική, «μαύρη» κωμωδία, η οποία ασχολείται με την καθημερινότητα του Έλληνα θίγοντας καίρια θέματα και σατυρίζοντας καταστάσεις που όλοι βιώνουμε καθημερινά, «ανεβαίνει» την προσεχή Δευτέρα 17 Μαρτίου στις 9 το βράδυ, στο «Αλεξάνδρειο» Συνεδριακό Κέντρο Λουτρακίου και έχει τίτλο: «Εκ του πατρός γεννηθέντα» με πρωταγωνιστές τον Τόνυ Δημητρίου και τον Γιάννη Φραγκίσκο. Η «μαύρη» κωμωδία του Τόνυ Δημητρίου υπόσχεται πολύ, μα πολύ γέλιο!
Μιλήσαμε με τον ηθοποιό που είναι και σκηνοθέτης της παράστασης (μαζί με την κα Στεφανία Γκουρνέλου), σε μια μίνι συνέντευξη, στην οποία μας παρουσίασε την υπόθεση και άλλα σημαντικά σημεία του έργου, τονίζοντας παράλληλα ότι ο χαρακτήρας της κωμωδίας αυτής είναι σατυρικός χωρίς κανέναν περιορισμό «από την κακώς νοούμενη «πολιτική ορθότητα», η οποία περιορίζει σημαντικά τη δυνατότητα χρήσης πολλών λέξεων της ελληνικής γλώσσας σε τέτοιο βαθμό ώστε κάθε απόπειρα σάτυρας να ασφυκτιά.»
Αναλυτικά, η συνέντευξη που παρεχώρησε στην hmerisiakorinthou.gr ο κ. Δημητρίου έχει ως εξής:
Ερ.: Κύριε Δημητρίου, ήθελα να σας ρωτήσω σχετικά με την θεατρική παράσταση, την κωμωδία αυτή, «Εκ του Πατρός Γεννηθέντα», που παρουσιάζετε στο Λουτράκι. Ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενό της και ποια είναι τα πιο σημαντικά σημεία της για τα οποία πιστεύετε ότι αξίζει τον κόπο να έλθει και να παρακολουθήσει το κοινό.
Απ.: Είναι μια «μαύρη» κωμωδία. Βλέποντας αυτή την παράσταση όλοι αναγνωρίζουν πράγματα που μπορεί να έχουν συμβεί και στη δική τους οικογένεια. Είναι αυτό που λέω, οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα, τα ζευγάρια στο χωρισμό και τα αδέρφια στην κληρονομιά.
Έχουμε, λοιπόν, δύο αδέρφια, εντελώς διαφορετικά, από διαφορετική μάνα, ίδιο πατέρα, τα οποία ζουν εντελώς διαφορετικές ζωές. Ο ένας είναι επιχειρηματίας, είναι παντρεμένος, έχει ένα παιδί και προσπαθεί να επιβιώσει στη «ζούγκλα» που ζούμε, με διάφορα τερτίπια και τεχνάσματα. Ο άλλος πάσχει από σύνδρομο Τουρέτ (σ.σ. μια νευρολογική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση ανεξέλεγκτων κινήσεων και ήχων, που ονομάζονται τικ). Μένει στο σπίτι του πατέρα του – του πατέρα και των δύο – τον φροντίζει, είναι δάσκαλος σε σχολείο, ανύπαντρος.
Κάποια στιγμή λοιπόν επισκέπτεται ο ένας τον άλλο και αρχίζει μία συζήτηση για τα κληρονομικά, που οδηγεί σε πολύ αστείες καταστάσεις.
Η παράσταση είχε παιχτεί με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα, έχει περιοδεύσει σε αρκετά νησιά, με μεγάλη επιτυχία, με πολύ γέλιο από τον κόσμο και είμαστε πολύ χαρούμενοι που τώρα θα παίξουμε και στο Λουτράκι, θα παίξουμε και στην Ναύπακτο, θα παίξουμε και στο Μεσολόγγι, Κέρκυρα, Κεφαλλονιά, Χαλκίδα…
Δηλαδή μας έχουν ζητήσει να πάμε σε διάφορα μέρη και Δευτέρα με Τετάρτη, που μπορώ εγώ, θα κάνουμε αυτή την περιοδεία, γιατί εγώ Πέμπτη με Κυριακή, είμαι σε ένα κεντρικό θέατρο στην Αθήνα, σε μια άλλη παράσταση.
Ερ.: Ποιες καταστάσεις σατυρίζει η κωμωδία;
Απ.: Σατιρίζει πολύ την επικαιρότητα. Δηλαδή είναι μια κωμωδία που έχει και στοιχεία επιθεώρησης, δηλαδή σατυρίζει την καθημερινότητα του μέσου Έλληνα, τις τράπεζες, τα στεγαστικά, τα δάνεια γενικά, τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, πάρα πολλά πράγματα.
Ερ.: Εσείς, ποιον ρόλο υποδύεστε στη συγκεκριμένη παράσταση;
Απ.: Εγώ παίζω τον Αντώνη, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος αδελφός από τον πρώτο γάμο του μπαμπά, ο οποίος είναι παντρεμένος, έχει ένα παιδί και προσπαθεί να επιβιώσει ως επιχειρηματίας. Παίζω μαζί με τον Γιάννη τον Φραγκίσκο, ο οποίος παίζει τον Γιάννη – έχουμε κρατήσει τα ονόματά μας – που πάσχει από το σύνδρομο Τουρέτ και φροντίζει τον κατάκοιτο πατέρα μας.
Ερ.: Τελικά, τι θα δούμε στο τέλος της παράστασης; Έχουμε κάποιον από τους δύο που κερδίζει κάποια διαμάχη;
Απ.: Έχει πάρα πολλές ανατροπές η παράσταση. Γιατί, σαφώς το κοινό πάντα παίρνει το μέρος του ενός, αλλά στο τέλος αντιλαμβάνεται ότι και οι δύο χαρακτήρες έχουν κάνει τις ατασθαλίες τους.
Η σκηνοθεσία είναι δική μου και της Στεφανίας Γκουρνέλου.
Θέλω επίσης να προσέξετε ότι η παράσταση δεν είναι πολιτικώς ορθή. Δηλαδή, επειδή η «πολιτική ορθότητα» καταστρέφει την κωμωδία, κατά την γνώμη μου, και πλέον έχουμε φτάσει σε μία φάση που φοβόμαστε να πούμε αυτονόητα, θεωρώ ότι η σάτυρα δεν έχει όριο και όποιος θίγεται εύκολα, να μην πατήσει. Δηλαδή, λέμε τα πράγματα με το όνομα τους.
Επίσης, ένα τελευταίο που θέλω να πω είναι ότι, κατά την γνώμη μου, δεν υπάρχουν κακές λέξεις. Υπάρχουν κακοί άνθρωποι.
Έχει να κάνει με τη χρήση της λέξης. Έχει να κάνει πάντα με τη χρήση.
Δηλαδή, μπορεί να σου πω, «ρε σύ, έχω γίνει χοντρός, πρέπει να αδυνατήσω». Άμα δεις όμως κάποιον και του πεις, «ρε χοντρέ», δεν είναι ωραίο. Ή, ας πούμε, αν πεις:
– «Ρε σύ, ο Γιάννης που δουλεύει στην οικοδομή….»,
– «Ποιος Γιάννης ρε, έχει τρεις Γιάννηδες..»
– «Ο κοντός»!
Δεν είναι κακό αυτό. Δεν είναι κακό, γιατί τι να κάνουμε, ο ψηλός είναι ψηλός και ο κοντός κοντός.
Έχουμε φθάσει σε σημείο να φοβόμαστε να εκφραστούμε.
Γ.Π
