Τον αινιγματικό χαρακτήρα της βασίλισσας Γερτρούδης, μητέρας του Άμλετ, υποδύεται η γνωστή ηθοποιός Ιωάννα Παππά στην ομώνυμη κορυφαία τραγωδία του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που κάνει πανελλήνια πρεμιέρα το Σάββατο 29 Ιουνίου στο Θέατρο των Αρχαίων Κλεωνών.
Η κα Παππά σε αποκλειστική συνέντευξη που παρεχώρησε στην hmerisiakorinthou.gr μας βοηθά με τον καλύτερο τρόπο να κατανοήσουμε τον ρόλο αυτής της γυναίκας, περιγράφοντας αναλυτικά το πώς κινείται μέσα στην παράσταση και εξηγώντας και την ιδιαίτερη δυσκολία του συγκεκριμένου ρόλου. Μας δίνει επίσης το στίγμα της παράστασης, εμβαθύνοντας στα πολύ σημαντικά μηνύματα που θέλει να εκπέμψει στη σύγχρονη κοινωνία και τονίζοντας ιδιαίτερα το πλέον σημαντικό σημείο που πρέπει να προσεχθεί και αφορά στην ανάγκη αφύπνισης των ανθρώπων και επαναφοράς τους σε αξίες για τις οποίες προορίζονται σ’ αυτήν εδώ τη ζωή.
Το έργο παρουσιάζεται από έναν θίασο εξαιρετικών ηθοποιών σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη με τον Αναστάση Ροϊλό στον ρόλο του Άμλετ. Επιδιώκει να ερμηνεύσει τους αθεράπευτα επαναλαμβανόμενους στο χρόνο χαρακτήρες των ηρώων του Σαίξπηρ και φιλοδοξεί, πραγματικά, να εγγραφεί στη μνήμη του θεατή. Η πανελλήνια πρεμιέρα της πολυαναμενώμενης παράστασης θα δοθεί στις 9:30 το βράδυ του Σαββάτου στο θέατρο των Αρχαίων Κλεωνών.
Ας δούμε όμως αναλυτικά, τι μάς είπε για την παράσταση η κα Ιωάννα Παππά, στη συνέντευξη που μάς παρεχώρησε:
Ερ: Kα Παππά, ποιον ρόλο υποδύεστε στην θεατρική παράσταση “Άμλετ” που κάνει πρεμιέρα το Σάββατο, στο Θέατρο Αρχαίων Κλεωνών;
Απ: Το έργο είναι ο “Άμλετ” του Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Εγώ υποδύομαι την μητέρα του Άμλετ, την Γερτρούδη. Είναι η δεύτερη φορά που βρίσκομαι ως ηθοποιός σε μια παράσταση που αφορά στον Άμλετ. Έχω παίξει και την Οφηλία πριν από περίπου 7 χρόνια. Οπότε είναι μεγάλη η συγκίνηση το ότι αναλαμβάνω έναν ρόλο που ανήκει και σε μία άλλη ηλικία και σε μια άλλη κατηγορία, αυτή τη στιγμή, υποκριτικά. Πρόκειται για έναν ρόλο ο οποίος είναι αρκετά αινιγματικός. Η Γερτρούδη είναι βασίλισσα. Είναι μια γυναίκα που έχει μεγαλώσει σύμφωνα με συγκεκριμένους κώδικες. Δεν είναι το πρότυπο της μητέρας. Τη συναντάμε τη στιγμή της ιστορίας, κατά την οποία έχει δολοφονηθεί ο σύζυγός της, ο βασιλιάς, χωρίς να γνωρίζει η ίδια τον τρόπο με τον οποίο συνέβη η δολοφονία, από τον ίδιο του τον αδελφό, ο οποίος παίρνει το θρόνο, μπαίνει στη θέση του προηγούμενου βασιλιά, του Άμλετ και γίνεται ο καινούργιος σύζυγος.
Εμείς έχουμε την αίσθηση – και το αφήνουμε να εννοηθεί και στην παράσταση – ότι μπορεί και να προϋπήρχε μία σχέση παράλληλη μεταξύ του καινούργιου ζευγαριού, πριν πεθάνει ο βασιλιάς, και ίσως (η σχέση αυτή) να είναι και ένα από τα κίνητρα που ώθησαν τον αδελφό να κάνει την αδελφοκτονία.
Η σχέση Γερτρούδης – ΄Αμλετ δεν είναι η συνηθισμένη σχέση μητέρας – παιδιού. Είναι μια σχέση στην οποία υπάρχει απόσταση. Η βασίλισσα διεκδικεί το κύρος της. Δεν θέλει σε καμία περίπτωση ο γιος της να την αντιμετωπίζει ως μητέρα, αλλά ως βασίλισσα πρωτίστως. Κάποια στιγμή όλα ανατρέπονται. Ο Άμλετ, εφόσον αποφασίζει να εκδικηθεί, χωρίς να γνωρίζει κανείς με ποιον τρόπο, αρχίζει να έχει μια πολύ αλλόκοτη συμπεριφορά και σίγουρα μια πολύ διαφορετική συμπεριφορά απέναντι στην ίδια του τη μητέρα, οπότε εκεί βλέπουμε ότι υπάρχει έλλειψη σεβασμού, υπάρχει βία και πλέον υπάρχει μια τάση απόρριψης του μητρικού προτύπου.
Στο τέλος, συνειδητοποιεί σε τί έχει – ερήμην – συμμετάσχει. Η ίδια δεν γνώριζε. Και, λίγο πριν πεθάνει, συνειδητοποιεί το μεγάλο λάθος και μπορούμε να πούμε ότι είναι αρκετά τραγικό πρόσωπο, γιατί τα δευτερόλεπτα που πεθαίνει είναι και η συνειδητοποίηση της τραγικότητας της ιστορίας σε σχέση με το παιδί της.
Ερ: Πόσο απαιτητικός ήταν αυτός ο ρόλος; Σάς δυσκόλεψε καθόλου η προσπάθεια να τον ερμηνεύσετε;
Απ: Η Γερτρούδη είναι ένας αινιγματικός χαρακτήρας και για τον λόγο ότι λέει τα λιγότερα λόγια από όλους στο έργο. Αυτό, υποκριτικά, πάντοτε έχει μια μεγαλύτερη δυσκολία. Και όταν βρίσκεσαι επί σκηνής για πολλή ώρα με τα λιγότερα λόγια, πάντοτε πρέπει να βρεις τον λόγο για τον οποίο βρίσκεσαι στη σκηνή αλλά δεν μιλάς. Αυτό είναι ένα μεγάλο στοίχημα κάθε φορά καθώς μπορώ να πω ότι μέχρι στιγμής είναι και ο ρόλος που, σε έκταση κειμένου, έχει τα λιγότερα λόγια.
Ερ: Ποια είναι η ιδιαιτερότητα της θεατρικής αυτής παράστασης; Ποια μηνύματα επιδιώκει να εκπέμψει στον σύγχρονο άνθρωπο;
Απ: Το έργο το ίδιο σχολιάζει τη στιγμή που βρίσκεται μια κοινωνία σε μια βαθιά πτώση. Ουσιαστικά έχει συμβεί κάτι σαν την απόλυτη καταστροφή στη δομή της, στον ιστό της κοινωνίας. Έρχεται ένας νέος άνθρωπος, που έχει σπουδάσει, που θα μπορούσε να έχει άλλες βλέψεις σε σχέση με το μέλλον του και τη ζωή του – άλλωστε είναι διάδοχος. Παρ’ όλα αυτά, δεν εφησυχάζει και προσπαθεί να κατανοήσει τον κόσμο. Προσπαθώντας να κατανοήσει τον κόσμο διαπιστώνει την ματαιότητα του κόσμου. Και πώς ο άνθρωπος στρέφεται εναντίον του και εναντίον των άλλων.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα απαισιόδοξο έργο. Άλλωστε καταλήγει στο να πεθαίνουν όλοι, εκτός από τον Οράτιο που είναι ο έμπιστος φίλος του Άμλετ. Κι αυτό είναι κάτι συμβολικό. Δείχνει ότι είτε ανήκεις στους καλούς είτε ανήκεις στους κακούς, σε μία κοινωνία η οποία είναι διεφθαρμένη και “σάπια”, δεν μπορεί να γλιτώσει κανένας, πρέπει να χυθεί αίμα κι απ’ τους δίκαιους κι απ’ τους άδικους, ώστε να προχωρήσουμε στην αναγέννηση.
Θεωρούμε επίκαιρο το έργο, καθώς η ανθρωπότητα είναι πάλι σε μία στιγμή αρκετά τραγική με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Έχει χαθεί το μέτρο, η βία είναι παντού. Η αίσθηση της ανθρωπιάς έχει περάσει σε πολύ δεύτερη μοίρα. Είναι σαν να έχει χάσει η ανθρωπότητα την επαφή με ο,τιδήποτε είναι προορισμένος ένας άνθρωπος να υπάρχει σ’ αυτό τον κόσμο.
Ερ: Δηλαδή, τελικά όλη αυτή η απαισιόδοξη νότα στο θεατρικό αυτό έργο θέλει ίσως και να ξυπνήσει και τη σημερινή κοινωνία; Να προειδοποιήσει;
Απ: Ακριβώς. Αυτό που λέει ο Άμλετ στα τελευταία του λόγια είναι ότι: “Δεν θέλω αυτός ο θάνατος να πάει χαμένος. Έζησα μια μάταιη ζωή αλλά δεν θέλω να συνεχιστεί αυτή η ματαιότητα”, οπότε αφήνω εσένα να εξιστορήσεις την ιστορία του Άμλετ ως ο φίλος του που έζησε ιδίοις όμμασι τα γεγονότα και να αποτελέσει παράδειγμα για τις επόμενες γενιές.
Ερ: Γιατί η πρεμιέρα της παράστασης γίνεται στις Αρχαίες Κλεωνές;
Απ: Αυτό η αλήθεια είναι πως δεν το έχουμε συζητήσει, δηλαδή να ξέρουμε ακριβώς τον λόγο που επέλεξε ο σκηνοθέτης, ο κ. Μουμουλίδης, να ξεκινήσουμε από κει. Είναι ένα μέρος που τού αρέσει. Θα είχε τους λόγους του που το επέλεξε. Εμείς χαιρόμαστε που δεν ξεκινάμε από Αθήνα, αν και οι επόμενες παραστάσεις μας είναι στην Αθήνα, μετά το θέατρο στη Νεμέα. Πάντως όλοι το δεχτήκαμε με πολύ μεγάλη χαρά, παρ’ όλο που δεν γνωρίζουμε ακριβώς τον λόγο της επιλογής του θεάτρου.
Γ.Π
